บทกวี

สัมพันธภาพ

ไหลมาจากทั่วสารทิศ
จากขุนเขาสู่พื้นราบ
หญิงสาวและชายหนุ่มผู้เต็มเปี่ยมด้วยพลัง
สีขาวบริสุทธิ์งดงาม
ชายหนุ่มมาจากฝั่งซ้าย
หญิงสาวไซร้มาจากฝั่งขวา
นานเท่าใดแล้วที่ความรักเกิดขึ้นกับทั้งสอง
นานเท่าใดแล้วที่ทั้งสองต่างค่อยๆ เดินทางมาพบกัน
ในนามแห่งแม่น้ำสองสี
ความรักเกิดขึ้นที่นี้
ความรักสำหรับทั้งสองไม่มีพรมแดน
แล้วสัมพันธภาพแห่งความรักก็เกิดขึ้น
เมื่อทั้งสองเดินทางมาบรรจบกัน
งานแต่งงานของแม่น้ำถูกจัดขึ้นท่ามกลางหมู่ปลานับพัน นับหมื่น

บทกวี

เพียงความเป็นไปของนก

นกนางแอ่นและนกนางนวล
โผบินอยู่ข้างหน้าของฉันริมหาดทรายมานานแสนนาน
โดยกระพือปีกเพียงข้างหนึ่ง
ฉันมีความปรารถนาในกับการกลับมาร่วมกันของฝูงนกกระสา
ยามใดที่นกเป็ดน้ำหวาดกลัวภัยมันจะแอบนอนอยู่เงียบๆ ในรังของมัน
ยามนั้นฉันอยู่ที่บ้าน
ฉันเรียนรู้ที่จะไม่ไว้ใจกับสิ่งที่นกกาเหว่าเอามาร้องบอกข่าวลือเรื่องนกหัวขวาน
นกกระเต็นตัวน้อยมักมีไหวพริบในการโบยบินบนพื้นราบ
ฉันอดที่จะศรัทธาและยิ้มให้มันไม่ได้เมื่อพบเห็น
บ่อยครั้งที่เจ้านกแก้ว
พูดคำพูดที่น่าเห็นใจในการตื่นตระหนกของข้าวโพดคั่ว
ฉันมักนั่งเงียบเสมอ
ฉันมักไม่ตีค่าความสุขุมของเจ้ากาสูงเกินไป
เพราะฉันไม่เคยเชื่อใจในความยิ่งใหญ่ของกาตัวจ่าฝูง
แต่เมื่อนกกินแมลงตัวมีไรขนสีเหลืองที่หากินอยู่ที่ริมท่า
ต่างสวมหน้ากากเข้าหากัน
นกตัวเล็กก็กระซิบกับนกตัวใหญ่ว่า
“ในขณะที่ฉันหยุดการเติบโตเผ่าพันธุ์ของนกก็จะไม่มีอีกต่อไป”