ยามเช้าของชีวิตคือการร้องไห้
หญิงคนหนึ่งคลุมผ้าสีขาวบนศีรษะ
เดินผ่านม่านหมอกสีเทาทึบ
ในยามเช้าของชีวิต ยามสายแดดจาง
ส้นตีนเธอกระแทกรอยเท้าใหม่ทับรอยเท้าเก่า
นิ้วทั้งห้าของลำแขนเกาะกุมข้อมือน้อยเบาๆ
นั่น,เสียงลูกน้อยร้องไห้ตามหลัง
มันสะเทือนใจเกินไปใช่ไหม เด็กน้อย
เมืองกับเมืองและเรื่องเล่าที่ต่างกัน
นานมาแล้วที่ใครบางคนเดินทางกลับมา
มันนานพอกับการจากไปของใครบางคน
ในยามเช้าสงบเงียบ ลมทะเลพัดโชยมา
เสียงแห่งศรัทธาแว่วมาพร้อมเสียงระรัวของประทัดเมืองดังก้อง
เสาหลักของบ้านไม้หลังเก่าไม่กลับมาอีกแล้ว
“ยามเช้าของชีวิตคือ การร้องไห้”
นางบอกกับมัสยิดเปื้อนเลือดหลังนั้น
หญิงคนหนึ่งคลุมผ้าสีขาวบนศีรษะ
เดินผ่านม่านหมอกสีเทาทึบ
ในยามเช้าของชีวิต ยามสายแดดจาง
ส้นตีนเธอกระแทกรอยเท้าใหม่ทับรอยเท้าเก่า
นิ้วทั้งห้าของลำแขนเกาะกุมข้อมือน้อยเบาๆ
นั่น,เสียงลูกน้อยร้องไห้ตามหลัง
มันสะเทือนใจเกินไปใช่ไหม เด็กน้อย
เมืองกับเมืองและเรื่องเล่าที่ต่างกัน
นานมาแล้วที่ใครบางคนเดินทางกลับมา
มันนานพอกับการจากไปของใครบางคน
ในยามเช้าสงบเงียบ ลมทะเลพัดโชยมา
เสียงแห่งศรัทธาแว่วมาพร้อมเสียงระรัวของประทัดเมืองดังก้อง
เสาหลักของบ้านไม้หลังเก่าไม่กลับมาอีกแล้ว
“ยามเช้าของชีวิตคือ การร้องไห้”
นางบอกกับมัสยิดเปื้อนเลือดหลังนั้น
