วันเสาร์ที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2550

บทกวี

เมล็ดพันธุ์แห่งพื้นดิน

สายฝนแห่งฤดูกาลบอกกล่าวความชุ่มชื้นลงสู่พื้นดิน
แมลงปอเดินทางจากสายน้ำสู่ท้องทุ่ง
ขยับปีกร่ายรำอยู่เหนือท้องทุ่งแห่งนั้น
แม่โพสพกำลังตั้งท้อง
ต้นข้าวก่อกำเนิดเมล็ดพันธุ์
เมล็ดพันธุ์พื้นเมืองกำลังเดินทางจากเขียวสดสู่ความเหลืองอร่าม
ศาลเพียงตาไม้ไผ่สานคือพิธีกรรมของการร้อยรัดผู้คนและพื้นดินเข้าด้วยกัน
ตรงคันนาริมทางเดิน
ความเชื่อ-ความศรัทธา-ความเคารพนับถือถูกโปรายหว่านอีกครั้ง
เมฆฝนชุดสุดท้ายแวะเวียนมาทายทักขุนเขาด้วยสายฝนบางเบา
ดั่งการหลั่งน้ำตาบอกลาฤดูกาลสู่อีกหนึ่งฤดูกาล
การพลัดพรากเริ่มต้นขึ้นแล้ว
ไต่สายตาขึ้นสู่ยอดภูเขาสูง
ไร่ข้าวบนภูเขากำลังแตกกอชูช่อ
เมื่อสายลมโหมพัดเปลี่ยนทิศ
ลมหนาวเย็นมาเยี่ยมเยือนผิวกาย
เมล็ดพันธุ์แห่งพื้นดินดั่งทองคำจะงอกเงยขึ้นบนท้องทุ่งแห่งภูเขา

บทกวี

บนฝั่งฝันของชีวิต

ข้ามน้ำ..ข้ามขุนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
รอยย่ำของฝ่าเท้าทับรอยเท้า
บนหนทางของการย่างก้าวล้วนเจ็บปวด
มือแต่ละข้างหอบหิ้วครัวเรือนลูกหลาน, ร่อนเร่
การพลัดพรากที่มิได้เชื้อเชิญในห้วงแห่งการเดินทาง
เดินทาง ....เดินทาง
ยามแผ่นดินหม่นเศร้า
ยางแดง ... ยางขาว ... ยางพุทธ ...ยางคริสต์
อพยพ
หนีปืน ...ลูกปืน ...ลูกหาบ...ทั้งกับดักของระเบิดชั่วร้าย
ทุกข์หนักเกิดขึ้นบนแผ่นดินทุกข์
บ่าแบกของ ... แบกสัมภาระ
แบกทุกข์...ทุกข์หนักบนบ่า
บนฝั่งฝันของชีวิตล้วนคือชะตากรรมแห่งความหม่นเศร้า
ในรอยทางของการอพยพ
ค่ำคืนที่สายฝนพร่างพรม
ร่างกายไหวสะท้านหนาวเหน็บ, บางทีอาจไม่ใช่เรื่องสำคัญ
สายฝนบนใบหน้าแห่งความหวาดกลัวนั้นต่างหากสำคัญกว่า
เหนือแผ่นดินที่เสียงปืนไม่เคยสงบเงียบ
คนในป่า-เคลื่อนย้าย-โยกย้ายอีกครั้งและอีกครั้ง
เพื่อการแสวงหาแผ่นดินปลอดภัยไร้ภัย
บนแผ่นดินที่ไร้แผ่นดินให้ย่างเหยียบ
ชีวิตที่เหลืออยู่ล้วนเพื่อแผ่นดิน
บนฝั่งของชีวิตล้วนมีอยู่เพื่อแผ่นดิน